Wout van Aert bezorgde zijn geboortestad Herentals een onvergetelijke avond toen hij naar een overtuigende overwinning sprintte in het na-Tourcriterium, waarmee hij het evenement omtoverde tot een ware viering van veerkracht, triomf en dankbaarheid. Het Belgische wielericoon, net terug van zijn verbluffende etappezege op de Champs-Élysées in Parijs, werd verwelkomd als een terugkerende held toen hij een volle menigte langs de straten van zijn geboortestad in vervoering bracht.
Het was meer dan zomaar een koers – het was een thuiskomst.
Met gejuich dat door de straten galmde en fans die spandoeken met zijn naam zwaaiden, leverde Van Aert een prestatie die de geest belichaamde van de mensen die hem door dik en dun hadden gesteund. Na weken van intensieve koersen en herstel van een blessure eerder dit jaar, was de overwinning in Herentals symbolisch – een moment van afsluiting, en misschien wel een nieuw begin.
“Ik had niet verwacht dat de emoties me zo zouden overvallen”, zei Van Aert, zichtbaar ontroerd in zijn interview na de wedstrijd. “In Parijs ging alles zo snel – de adrenaline, de druk, het lawaai. Maar hier in Herentals kreeg ik eindelijk de kans om het allemaal te verwerken. Nu zie ik het grotere plaatje van wat die overwinning echt betekende – niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen die me altijd hebben gesteund.”
Dit was niet zomaar een viering van een etappewinst in de Tour de France. Voor velen in het publiek ging het om verlossing. Van Aert had de eerste weken van de Tour moeten missen na een valpartij in Dwars door Vlaanderen en de geboorte van zijn dochter, maar zijn terugkeer in de wielersport bracht hem ertoe zijn vorm te hervinden en een late – en emotionele – overwinning in Parijs te behalen. Dat moment, talloze keren herhaald op schermen in heel België, kreeg een diepere laag van betekenis toen hij onder vergelijkbaar gejuich over de finishlijn in Herentals kwam.
“Het is geen geheim dat dit seizoen me op de proef heeft gesteld”, zei Van Aert. “Fysiek, emotioneel… het was niet makkelijk. Maar hier staan, deze gezangen horen, jonge kinderen in mijn trui zien – het is overweldigend. Dit is waarom ik fiets.”
Zijn vrouw, Sarah De Bie, stond vlakbij met hun zoon Jerome en dochter Remi in haar armen en deelde stille glimlachen met familie en vrienden terwijl fans toestroomden voor handtekeningen en selfies. “Ik ben gewoon zo trots op hem,” zei ze. “Niet alleen omdat hij won, maar ook omdat hij weer opstond en vocht. Dit moment in Herentals betekent meer dan welke trofee dan ook.”
De avond werd afgesloten met een feest dat past bij een nationaal icoon. Vuurwerk verlichtte de hemel boven het dorpsplein, lokale bands speelden livemuziek en een groot scherm herhaalde zijn Tourzege. Van Aert maakte tijd om jonge fans te begroeten, gesigneerde truien uit te delen en degenen te bedanken die uren hadden gewacht om hem te zien.
De organisatoren noemden het “een viering van het Belgische wielrennen”, maar voor de Herentalers was het iets veel persoonlijker – een moment om een van hen te vieren, niet alleen vanwege zijn overwinningen, maar ook vanwege de waarden die hij vertegenwoordigt: doorzettingsvermogen, nederigheid en hart.
Wat betreft wat komen gaat, was Van Aert voorzichtig maar optimistisch. “Ik pak het stap voor stap aan”, zei hij. “Er is nog veel dat ik dit seizoen wil doen, maar vanavond wil ik gewoon van dit gevoel genieten – trots zijn en iedereen bedanken die deze reis met mij heeft gemaakt.”
De overwinning van Wout van Aert in Herentals ging niet alleen over als eerste over de finish komen. Het ging over de cirkel rondmaken – van pijn naar doorzettingsvermogen, en uiteindelijk naar de warme omhelzing van thuis.
