In het professionele wielrennen worden overwinningen vaak gemeten in seconden, trofeeën en krantenkoppen. Maar voor degenen die de sport – en de mensen erachter – echt begrijpen, ontvouwen sommige van de meest krachtige momenten zich in stilte, weg van de schijnwerpers. Zo’n moment vond plaats na een bijzonder zware dag in het zadel voor Wout van Aert, een moment dat velen misten, maar dat boekdelen sprak: een tedere omhelzing met zijn vrouw, Sarah De Bie.
Het was net na de finish van een recente wedstrijd – Wout had niet gewonnen, maar hij had gevochten als een krijger, door pijn en vermoeidheid heen. Terwijl fotografen foto’s maakten van de winnaar en verslaggevers zich verzamelden voor citaten, liep Wout, doorweekt van het zweet en duidelijk uitgeput, naar het teamgebied. Daar, rustig wachtend, stond Sarah. Geen camera’s volgden haar. Er stonden geen interviews op de planning. Maar in dat privémoment tussen twee mensen die samen alles hebben meegemaakt, gebeurde er iets werkelijk betekenisvols.
Zonder woorden opende Sarah haar armen en Wout liep er recht op af. Het was geen publieke uiting van genegenheid. Het was iets veel intiemers. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en sloot zijn ogen, alsof hij pas toen eindelijk kon ademen. Ze fluisterde een paar woorden in zijn oor – wat ze zei, weet niemand. Maar wat het ook was, het was genoeg om Wouts uitdrukking te verzachten, zijn schouders te ontspannen en voor een vluchtige seconde de pijn van de race te laten verdwijnen.
Dit is de kant van Wout van Aert die fans zelden te zien krijgen: niet de felle concurrent, niet het tactische genie op twee wielen, maar de man – kwetsbaar, moe, menselijk. En in het hart van die menselijkheid staat Sarah, de stille kracht die zijn anker is geweest tijdens de hoogte- en dieptepunten van zijn buitengewone carrière.
Sarah heeft de schijnwerpers vaak vermeden en Wout liever achter de schermen gesteund. Haar woorden zijn schaars, maar ze komen altijd oprecht over. Na zijn recente Tour de France-rit, waar critici hem met de vinger wezen en zijn vorm in twijfel trokken, plaatste Sarah een zeldzame publieke boodschap op sociale media: “De weg naar de Tour was niet gemakkelijk voor mijn man. De pijn, de stille tranen, het harde werk… slechts weinigen begrijpen het.” Het was meer dan alleen een verdediging – het was een kijkje in de emotionele diepte van Wouts leven buiten de wielersport.
Vrienden van het stel zeggen dat hun relatie is gebaseerd op wederzijds respect en volledig vertrouwen. Terwijl Wout de druk aankan om een van Belgiës meest herkenbare atleten te zijn, regelt Sarah het thuis, voedt ze hun zoon op, runt ze een bedrijf en is ze nog steeds de persoon tot wie Wout zich wendt voor kracht. Ze zijn een team in de ware zin van het woord.
Een monteur uit Wouts team merkte ooit op: “Wanneer Wout over de finishlijn komt, of hij nu eerste of vijftigste is, is Sarah de eerste persoon die hij zoekt. Dat zegt alles.”
Dat stille moment na de race was misschien niet live op tv te zien, maar voor degenen die het geluk hadden erbij te zijn, was het indrukwekkender dan welke podiumplaats dan ook. Het herinnerde ons eraan dat achter elke grote atleet vaak iemand staat die even sterk is en hen optilt wanneer de wereld hen ziet struikelen.
Terwijl fans misschien blijven discussiëren over Wouts prestaties en statistieken, blijft Sarah haar onwrikbaar steunen – het bewijs dat ware liefde in de sport niet draait om glorie of gouden medailles. Soms gaat het gewoon om in de regen staan en met open armen wachten.
