In een zeer persoonlijke en oprechte open brief brengt de gerenommeerde Belgische sportjournalist Karl Vannieuwkerke een eerbetoon aan Axel Merckx en zijn legendarische vader Eddy Merckx. Hij prijst hun stille veerkracht ondanks jarenlange publieke druk, kritiek en overgeërfde verwachtingen.
De brief, gepubliceerd in een Belgisch wielermagazine voorafgaand aan de vijfde etappe van de Tour de France, is snel viraal gegaan en vindt weerklank bij wielerfans die zich de kritische blik van de familie Merckx in de openbaarheid herinneren.
“Je hebt nooit om de zwaarte van een naam gevraagd”
Karl opent de brief door zich rechtstreeks tot Axel te richten:
“Beste Axel, vanaf het moment dat je voor het eerst op de pedalen klikte, droeg je niet alleen je eigen ambities met je mee, maar ook de imposante schaduw van je vader. Dat was niet eerlijk. Je hebt nooit om de zwaarte van een naam gevraagd die angst in het peloton en ontzag in de wereld oproept.”
De brief erkent de onmogelijke vergelijkingen die gedurende Axels carrière zijn gemaakt – waarbij velen in de media en het publiek zijn resultaten hard afzetten tegen Eddy Merckx’ ongeëvenaarde nalatenschap van vijf Tour de France-overwinningen, 525 overwinningen in zijn carrière en dominantie op alle terreinen.
“Je negeerde de spot”
Karl prijst zowel Axel als Eddy omdat ze nooit met bitterheid reageerden op de spot, roddels en jaloezie die decennialang om hen heen circuleerden:
“Jij, Axel, negeerde de spot – de grappen over het feit dat je niet je vader was. En jij, Eddy, hebt je zoon nooit onder druk gezet om meer op jou te lijken. Je hield van hem als Axel, niet als een weerspiegeling van je grootsheid.”
“Jullie hebben allebei de roddels en jaloezie met waardigheid verdragen, en stormen doorstaan die de meeste mensen zich nooit zouden kunnen voorstellen.”
De brief reflecteert op hoe Eddy Merckx altijd achter zijn zoon stond – niet als een dominant icoon, maar als een stille en ondersteunende vader. Of het nu langs de kant van de weg was tijdens juniorenwedstrijden of backstage tijdens Axels jaren als prof en nu sportdirecteur, Eddy zocht nooit de schijnwerpers op.
“Eddy, je was altijd aanwezig, nooit dominant. Je liet de wereld zien dat grootsheid nederigheid als een tweede huid kan dragen.”
En aan Axel schrijft Karl:
“Je hebt je eigen pad gebaand – niet geplaveid met overwinningen, maar met karakter, loyaliteit en integriteit. Je hebt iets teruggegeven aan de sport, jonge talenten gevormd en je eigen naam gemaakt, weg van de echo van je vader.”
Een voorbeeld voor generaties
Karl sluit de brief af met een ontroerende boodschap voor beide mannen:
“In een sport die wreed en meedogenloos kan zijn, hebben jullie laten zien wat het betekent om boven jezelf uit te stijgen – om niet alleen beklimmingen en afdalingen te doorstaan, maar ook publieke kritiek en privégevechten. Dat is ook heldendom.”
De brief wordt nu al geprezen als een van de meest aangrijpende stukken over de nalatenschap van Merckx en oogst bewondering van zowel fans als atleten. In een wereld die geobsedeerd is door succes gemeten in cijfers, herinnert Vannieuwkerke iedereen eraan dat nalatenschap meer is dan alleen overwinningen – het gaat om menselijkheid.
Terwijl Axel zijn rol in het opvoeden van de volgende generatie fietsers voortzet en Eddy een onopvallend icoon op de achtergrond blijft, dient deze brief als herinnering:
Soms is de grootste overwinning dat je weigert je door de wereld te laten bepalen wie je bent.
