Belgisch wielericoon José De Cauwer, evenzeer vereerd om zijn inzicht in de commentaarbox als om zijn jarenlange werk achter de schermen in de professionele wielersport, sprak onlangs openhartig en emotioneel over het overlijden van zijn dochter Debby. Wat ooit een vertrouwde stem van kalmte en strategie was tijdens spannende wedstrijden, barstte los van de emotie toen De Cauwer vertelde over de pijnlijke reis van het verlies van zijn kind – en de stille wonden die niemand ziet.
Debby, die overleed na een langdurige en moedige strijd tegen ziekte, was José’s enige dochter. Haar dood liet een leegte achter in zijn leven waarvan hij zegt: “Geen overwinning, geen woorden, geen moment kan ooit vullen.” Hoewel De Cauwer in de loop van zijn decennia in de vaak meedogenloze wereld van de professionele wielersport veel tegenslagen heeft gekend, had niets hem voorbereid op het hartverscheurende verlies van een kind.
“Weet je wat me het meeste pijn heeft gedaan?”, zei hij in een rustig moment tijdens het interview. “Het is de stilte. De stilte na alles. Je gaat naar huis en ze is er niet. Je wacht op een bericht dat nooit komt. Je grijpt naar de telefoon, maar er is niemand meer om te bellen.”
José De Cauwer werd altijd beschouwd als de stem van de rede in het Belgische wielrennen – afgemeten, ervaren en beheerst onder druk. Hij hielp generaties renners, waaronder Tom Boonen en Johan Museeuw, en was bondscoach en vertrouwd analist. Maar niets in de sport, zegt hij, kan ooit vergeleken worden met de last van persoonlijk verlies.
“Ik heb aan de finishlijn gestaan, wachtend op renners die nooit aankwamen. Maar dit… dit is anders. Dit is wachten zonder dat de finishlijn in zicht is.”
Hij beschreef Debby als de “vreugde van de familie”, iemand met een onwrikbare geest, zelfs te midden van toenemende gezondheidsproblemen. Door chemotherapie, door pijn, door uitputting – ze glimlachte, maakte grapjes en hield anderen sterk, zelfs toen haar eigen kracht afnam.
De zwaarte van spijt en de kracht van aanwezigheid
De Cauwer uitte ook schuldgevoelens – iets wat veel voorkomt bij ouders die rouwen om een kind. “Je vraagt je altijd af: had ik meer kunnen doen? Was ik er wel genoeg? Heb ik haar hand uiteindelijk lang genoeg vastgehouden?” zei hij met een krakende stem. “Dat is wat pijn doet: weten dat de tijd om is en dat er niets meer te geven valt.”
Toch put José troost uit de gedachte dat hij bij haar was tijdens haar laatste dagen. “We hebben gelachen om vroeger. We hebben ook gehuild. Maar vooral waren we er gewoon, samen. Ik denk dat ze wist hoeveel we van haar hielden.”
Sinds Debby’s overlijden heeft José een stortvloed aan steun ontvangen van de wielerwereld en daarbuiten. Renners, fans, journalisten en oud-collega’s hebben contact gezocht – niet met loze kreten, maar met oprechte berichten van liefde, empathie en gedeeld verdriet.
“In de wielerwereld gaan we altijd vooruit. Maar dit is een tijd om stil te staan. Om te herinneren. En om te voelen,” zei Wout van Aert, die De Cauwer ooit omschreef als “de rust in de chaos”.
José uitte zijn dankbaarheid voor de steun, maar gaf toe dat de dagen leeg aanvoelen. “Het is niet iets waar je ‘overheen komt’. Het is iets dat je elke dag stilletjes met je meedraagt.”
Hoewel De Cauwer in beperkte mate is teruggekeerd naar zijn werk, geeft hij toe dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. “Wielrennen was altijd een passie. Maar nu is het ook een vorm van therapie. Een manier om door te gaan. Om overeind te blijven als de pijn je probeert neer te halen.”
Sinds Debby’s overlijden is José een aarzelend symbool geworden van kracht in rouw – een bewijs dat zelfs de sterkste stemmen in de sport momenten van kwetsbaarheid kennen, en dat liefde, in al haar vormen, ons echt mens maakt.
En toen hij zijn interview afsloot, zei hij met pijn in het hart:
“Ik zou elke race, elke titel opgeven, alleen om haar nog één keer te horen lachen. Maar ik weet dat ze er nog steeds is – alleen… op een andere manier.”
Voor een natie die José De Cauwer al lang vereert vanwege zijn tactische genialiteit en nuchtere aanwezigheid, onthulde dit moment iets nog groters: het hart van een rouwende vader en de onbreekbare liefde die hem voor altijd aan zijn dochter zal binden.
