In een hartverscheurende aankondiging die de wielerwereld verbijsterd en diep emotioneel achterliet, heeft José De Cauwer, de geliefde Belgische wielercommentator, coach en voormalig profwielrenner, bekendgemaakt dat hij afstand neemt van de sport waaraan hij zijn hele leven heeft gewijd – met de plechtige woorden: “Mijn verhaal eindigt.”
Het nieuws komt slechts enkele dagen na het tragische overlijden van zijn dochter, Debbie De Cauwer, een verlies dat hem tot in het diepst van zijn ziel heeft geschokt en ertoe heeft geleid dat hij dit jaar niet meer aanwezig was bij de commentaarcabine van de Tour de France – een plek waar zijn stem deel was geworden van de kern van de koers.
In een stille, handgeschreven brief, verspreid via de Belgische omroep Sporza, legde De Cauwer zijn beslissing uit met een mengeling van verdriet, dankbaarheid en onherroepelijkheid.
“Ik heb altijd gezegd dat ik zou weten wanneer het tijd was om te stoppen. Ik dacht dat dat zou gebeuren aan het einde van een Tour, of misschien aan de finish van een laatste wedstrijd met een jonge renner die ik hielp begeleiden. Maar ik had nooit gedacht dat het zou gebeuren vanwege dit soort pijn,” schreef José.
“Mijn verhaal eindigt. Niet omdat ik niet meer van wielrennen hou – dat zal ik altijd blijven doen – maar omdat mijn hart niet meer de kracht heeft om te spreken terwijl het rouwt om mijn dochter.”
José De Cauwer, nu 75, is al meer dan vijf decennia een steunpilaar in de wielerwereld. Als renner reed hij mee in de Tour de France. Als ploegleider was hij de drijvende kracht achter de Belgische overwinning op het WK in 2005 met Tom Boonen. En als commentator werd hij de kalme, scherpzinnige en geliefde stem van miljoenen fans die elk woord van hem vanuit het peloton vertrouwden.
Zijn wijsheid, geduld en diepe menselijke inslag maakten hem niet alleen een wieleranalist, maar ook een verhalenverteller, een mentor en een symbool van het hart en de ziel van de sport.
“Er waren tijden dat ik dacht dat ik tot mijn laatste ademtocht zou doorgaan”, schreef hij. “Maar het leven schrijft soms een ander script. En nu moet ik vader worden. Ik moet rouwen.”
Uitbarsting van emoties
De reacties stroomden bijna direct na de aankondiging binnen.
Wout van Aert schreef op sociale media:
“José is de ziel van het wielrennen in België. Als hij afscheid neemt, is het alsof hij een hoofdstuk in het boek van de sport sluit. We staan allemaal te applaudisseren voor je, José.”
Tom Boonen, die beroemd werd door het delen van het WK-podium met De Cauwer aan zijn zijde, reageerde:
“Je hebt me geleerd hoe ik moet koersen, maar nog belangrijker, hoe ik menselijk moet zijn. Dank je wel, oude vriend.”
Wielerfans in heel Europa overspoelden forums en tijdlijnen met tranentrekkende berichten. “Mijn verhaal eindigt” werd al snel een trending term – niet alleen als afscheid, maar ook als eerbetoon aan de man die het wielrennen een stem gaf die het nooit wilde verliezen.
Hoewel hij zegt dat zijn verhaal ten einde loopt, zal José De Cauwers impact generaties lang nagalmen. Renners, commentatoren en fans zijn gegroeid onder zijn stille leiding en gratie. Hij maakte van wedstrijden levenslessen, leerde ons de poëzie van pijn en doorzettingsvermogen en herinnerde ons eraan dat achter elke helm een mens met een verhaal schuilt.
In zijn laatste woorden gaf José een laatste boodschap aan zijn geliefde gemeenschap:
“Wees aardig voor elkaar. Wees geduldig. Koester de rit, zelfs als het pijn doet. Wielrennen is prachtig, maar het leven – met al zijn vreugde en al zijn pijn – is nog kostbaarder.”
Terwijl de Tour de France verdergaat zonder hem in de stand, is de stilte waar José ooit leefde oorverdovend. Maar in die stilte leeft een erfenis – van waarheid, mededogen en een onsterfelijke liefde voor de sport.
Bedankt, José. Jouw verhaal mag dan eindigen, maar je zult eeuwig leven bij elke finishlijn die we passeren.
