In een van de meest hartverwarmende en onverwachte momenten van de Tour de France van 2025 vormden Jonas Rickaert en zijn superster-ploeggenoot Mathieu van der Poel een team voor een gewaagde ontsnapping met twee man in etappe 9 – een gedurfde zet die niet met strategie, maar met een grap begon. Wat volgde was 168 kilometer pure wielerdrift, een podiumdroom die werkelijkheid werd en een prachtig staaltje kameraadschap dat de fans de ziel van de sport deed herleven.
Rickaert, een trouwe knecht van Alpecin-Deceuninck, had nooit gedacht dat een terloopse opmerking tegen Van der Poel zou uitgroeien tot een regelrechte koerszet.
> “Het begon als een grap”, zei Rickaert na de etappe. “Ik zei tegen Mathieu: ‘Laten we samen naar voren gaan.’ Ik dacht dat hij een grapje maakte toen hij instemde, maar hij meende het. Dus we gingen gewoon.”
Wat begon als een speelse woordenwisseling, groeide al snel uit tot een van de langste en meest toegewijde ontsnappingen van de Tour tot nu toe. Het duo viel vroeg aan en bleef bijna de hele etappe – van Chinon naar Châteauroux – weg, voordat ze uiteindelijk op slechts vijf kilometer van de finish werden ingerekend.
Hoewel Mathieu van der Poel naam heeft gemaakt met solozeges en explosieve aankomsten, draaide het deze dag niet om hem. In plaats daarvan wijdde hij zijn hele inzet aan Jonas Rickaert – een knecht die zelden in de schijnwerpers staat.
> “Zijn droom was om op het podium te staan in de Tour de France. Dus ik hielp hem graag aan de prijs voor strijdlust”, zei Van der Poel na de etappe. “Ik jaag niet op de groene trui, en ik heb dit niet voor mezelf gedaan. Het was voor Jonas.”
Het was niet zomaar een ritje; het was een cadeau. Voor Rickaert betekende het alles.
> “Het is een droom van me om op het Tourpodium te staan – al is het maar voor de strijdlust,” gaf Rickaert toe. “Mathieu zei: ‘Laten we met z’n tweeën vooraan gaan.’ Ik hang thuis wel een foto van vandaag op.”
Toen het duo tegen het einde eindelijk door het peloton werd ingehaald, was Rickaert helemaal uitgeput. “Ik denk dat ik morgen naar huis ga. Mijn Tour zit erop,” grapte hij, grijnzend van oor tot oor.
Maar Van der Poel had nog een laatste opmerking voor de media – een klassieke, ironische opmerking die al snel de krantenkoppen haalde:
> “Ik heb het podium weggegeven aan mijn knecht.”
Of hij het nu als grap bedoelde of als een bescheiden knipoog naar de aandacht die Rickaert verdiende, het was typisch Van der Poel: geestig, genereus en ingetogen heldhaftig.
Hoewel ze de etappe niet wonnen, kreeg Rickaert wel de prijs voor strijdlust – waarmee hij een plek op het Tourpodium verdiende. Voor een renner die het grootste deel van zijn tijd in dienst van anderen staat, was dit een zeldzaam moment van persoonlijke triomf.
Het beeld van Rickaert op het podium, uitgeput maar stralend, zal nog lang in het geheugen van de fans blijven. Het was niet zomaar een beloning voor één dag inspanning – het was een symbool van het onbaatzuchtige werk dat zoveel knechten achter de schermen verrichten, en dat zelden wordt erkend.
In een Tour vol tactische sprints en hoogteduels bood etappe 9 iets anders: een verhaal over vriendschap, nederigheid en pure liefde voor de koers.
Het herinnerde eraan dat de Tour de France niet alleen draait om gele truien en tijdritten. Het gaat ook om ploeggenoten die elkaar steunen, dromen najagen en soms – heel soms – in een opwelling 168 kilometer fietsen om iemand anders te laten schitteren.
Jonas Rickaert behaalde zijn droompodium. En Mathieu van der Poel bewees opnieuw dat kampioen zijn meer betekent dan alleen winnen. Het betekent ook weten wanneer je de etappe moet opgeven. 💛💪👇
