Vier jaar geleden bezorgde Mathieu van der Poel een van de meest emotionele momenten in de moderne wielergeschiedenis. Na een onvergetelijke etappezege in de Tour de France wees hij met tranen in zijn ogen omhoog – een eerbetoon aan zijn overleden grootvader, Raymond Poulidor, liefkozend ‘Poupou’ genoemd. Vandaag keerde Van der Poel terug naar diezelfde finishlijn, en opnieuw bleef geen hart onberoerd.
De thuiskomst van de Nederlands kampioen op dat heilige stuk asfalt ging deze keer niet over overwinningen of truien. Het ging over verbinding, herinnering en liefde – het soort dat sport overstijgt. Met zijn gele trui weer trots gedragen, stond Van der Poel waar hij ooit in tranen was uitgestort, overmand door emotie, en fluisterde hij in zichzelf: “Ik heb het voor jou gedaan, Papi.”
Raymond Poulidor, een Franse legende die geliefd was om zijn nederigheid en doorzettingsvermogen, droeg tijdens zijn lange en illustere Tourcarrière nooit de gele trui. In 2021 bracht zijn kleinzoon daar verandering in door de gele trui op te eisen en deze op te dragen aan de man die hem inspireerde om te fietsen.
“Ik herinner het me als de dag van gisteren”, zei Van der Poel tijdens een rustig moment op de wedstrijd. “Die overwinning betekende alles. Het was niet alleen voor mij, het was voor de hele familie. Ik wilde doen wat hij nooit kon doen – en op dat moment voelde ik hem bij me.”
Deze terugkeer was niet zomaar een symbolisch gebaar. Van der Poels vorm in de Tour van 2025 was elektrisch. Met weer een etappezege op zijn naam en de gele trui weer op zijn schouders, is zijn band met Poulidors nalatenschap sterker dan ooit.
Lokale mensen verzamelden zich langs de route en hielden oude foto’s van Poulidor en spandoeken met de tekst “Voor Papi” omhoog. Een oudere fan overhandigde Van der Poel zelfs een boeket wilde bloemen en fluisterde: “Hij zou zo trots zijn.”
Gevraagd hoe hij zijn emoties onder controle had gehouden tijdens zo’n betekenisvolle terugkeer, glimlachte Van der Poel eenvoudigweg:
“Ik niet. Ik heb vandaag weer gehuild. En dat is oké. Deze sport draait niet alleen om benen – het draait om het hart.”
Uiteindelijk bleef geen hart onberoerd. Terwijl de zon achter de Franse heuvels zakte, keek Van der Poel weer naar de hemel en legde zijn hand op zijn borst. “Ik rijd nog steeds voor je,” fluisterde hij.
Poulidor droeg nooit geel – maar via zijn kleinzoon brandt de nalatenschap helderder dan ooit.
