Nu de Tour de France van 2025 nadert, stapt Wout van Aert niet alleen in met vorm en ambitie, maar ook met een stille belofte, diep geworteld in de band die hij met zijn vader, Henk van Aert, deelt. Achter de aerodynamische helmen, het juichende publiek en de stressvolle teammeetings schuilt een simpele maar krachtige motivatie: zijn vader trots maken, etappe na etappe.
Dit jaar heeft die belofte een nog grotere emotionele lading.
Wout noemt zijn vader Henk vaak de rots in de branding van zijn succes – de man die hem leerde hard te zijn, door te gaan wanneer zijn benen schreeuwden om te stoppen, en respect te hebben voor de sport, van de modderige veldritwortels tot de brute Alpenbeklimmingen.
“Hij heeft me nooit gepusht. Hij steunde me. Dat is een verschil”, zei Wout ooit in een emotioneel interview. “Hij zei tegen me: ‘Race alsof je het meent, en vergeet nooit waar je vandaan komt.’ Dat draag ik nog steeds met me mee.”
Of het nu Henk was die Wouts zadel aanpaste voor zijn eerste juniorenwedstrijd of vroeg opstond om door België te rijden voor de training, zijn stille steun en geloof wankelden nooit – zelfs niet tijdens Wouts zwaarste momenten van blessure of verlies.
Na een zware crash in 2023, waardoor Wout zich afvroeg hoe zijn carrière eruit zou zien, was het Henk die hem eraan herinnerde waarom hij in de eerste plaats was gaan wielrennen – niet voor medailles, maar voor een doel.
“Hij zei tegen me: ‘In mijn ogen heb je al gewonnen. Ga nu ook zo rijden'”, onthulde Wout.
Dat gesprek werd een keerpunt. Sindsdien draagt Wout die boodschap mentaal met zich mee als een mantra, en hij gaat de Tour van 2025 in met een duidelijke intentie: koersen op een manier die de kracht, nederigheid en vastberadenheid van zijn vader weerspiegelt.
Hoewel hij nooit van grootse gebaren houdt, heeft Wout toch een ode aan Henk in zijn wielercarrière verwerkt:
Het gele polsbandje dat hij draagt tijdens bergetappes? Het heeft dezelfde kleur als de fiets die Henk hem als kind kocht.
Zijn rugnummerkeuze als hij de keuze heeft? Hij mikt altijd op nummer 17 – het favoriete voetbaltenue van zijn vader.
En vlak voor elke grote etappe stuurt Wout een kort berichtje naar Henk: “Ik rijd zoals jij me hebt geleerd.”
Dit jaar mikt Wout niet alleen op etappezeges, maar ook op betekenisvolle prestaties – inspanningen waarbij doorzettingsvermogen zwaarder weegt dan glorie. Hij wil aanvallen in ontsnappingen, niet omdat de ploeg dat verwacht, maar omdat hij gelooft dat zijn vader de moed erachter zou bewonderen.
“Mijn vader heeft me geleerd dat een dappere tweede plaats meer betekent dan een voorzichtige overwinning”, vertelde Wout. “Dus ik rijd met dat vuur.”
Nu de Tour het hooggebergte ingaat en de druk toeneemt, denkt Wout niet alleen aan vermogensmeters en teamtactieken. Hij denkt aan de man die hem jaren geleden bij de modderige finishlijn opwachtte, aan elk advies dat hem zonder veel woorden werd gegeven.
“Elke wedstrijd is een bedankje aan hem. Elk lijdend moment op de fiets is mijn manier om te laten zien dat ik me alles herinner wat hij voor me heeft gedaan.”
In een sport die vaak wordt gekenmerkt door ego en ambitie, valt Wout van Aert niet alleen op door zijn veelzijdigheid en genialiteit, maar ook door zijn dankbaarheid. Met elke trap in de Tour van dit jaar eert hij de man die hem heeft gevormd – niet met luidruchtige verklaringen, maar met inspanning, veerkracht en het stille vuur dat van vader op zoon is overgegaan.
Want voor Wout gaat koersen niet langer alleen over het behalen van de finishlijn. Het gaat om het nakomen van een belofte die al lang voor de camera’s is gedaan – een belofte aan papa.
