Er zijn talloze redenen waarom mensen elke juli massaal naar de Tour de France komen: legendarische beklimmingen, een uitbundige menigte en de beste wielrenners ter wereld die zich door bergen en hitte worstelen. Maar voor Sarah van Aert, de vrouw van de Belgische wielerster Wout van Aert, had de tocht naar de Mont Ventoux dit jaar een bijzondere charme.
“Ja, we komen echt naar de Tour voor de sirenes”, grapte Sarah met een warme glimlach, terwijl ze langs de kant van de weg bij Bédoin stond te zwaaien met een klein Belgisch vlaggetje. “Het is niet alleen het wielrennen, het is alles. De geluiden, de spirit, de waanzin. Mijn zoon is dol op de ploegleiderswagens. Ik hou van de chaos.”
En met die uitspraak – humor en eerlijkheid in gelijke mate – legde Sarah iets vast wat veel fans voelen, maar zelden hardop zeggen: de Tour is een spektakel, en soms is de sfeer net zo betoverend als de wedstrijd zelf.
We volgden Sarah van Aert, hun zoon Jerome en hun uitgebreide familie tijdens hun tocht naar de Mont Ventoux in etappe 17 – misschien wel een van de meest iconische en brute beklimmingen in de wielersport. Maar voor de Van Aerts ging het niet om statistieken of etappeprofielen.
“We plannen natuurlijk rond Wouts etappes,” gaf Sarah toe. “Maar Jerome wil gewoon de politiefietsen, de ploegleiderswagens en het geluid van sirenes zien. Voor hem is het een kermis op wielen. Hij denkt dat zijn vader het lawaai achterna zit.”
De Mont Ventoux heeft een mythische plaats in de wielergeschiedenis, maar voor families zoals de Van Aerts wordt het ook een plek waar herinneringen worden opgebouwd, niet alleen door de renners, maar ook door de mensen die hen door elke berg en elk dal steunen.
We ontmoetten de familie Van Aert vlak nadat ze halverwege de klim een kleine, schaduwrijke picknickplek hadden ingericht. Er was Belgisch bier (zorgvuldig gerantsoeneerd), sandwiches in folie verpakt en Jeromes speelgoedraceautootjes scheurden over een papieren Tourkaart.
“We hebben dit vorig jaar in de Pyreneeën gedaan,” zei Sarahs zus Leen. “Het is een familieritueel geworden. We juichen Wout natuurlijk toe. Maar we zijn ook gewoon dol op de Tour.”
Fans die voorbijliepen, stopten om foto’s te maken – niet van Wout, maar van Jerome in een mini-geel truitje met “PAPA” op de achterkant. Sommigen herkenden Sarah meteen, anderen glimlachten alleen maar bij het zien van een jonge jongen die volledig opging in de dramatiek van de Tour.
Terwijl de auto’s van het eerste elftal de Ventoux opreden, stond Jerome op, met grote ogen vanwege de sirenes. Sarah keek ondertussen steeds op haar telefoon en volgde live updates van Wouts positie op de klim.
“Ik weet dat Wout ons hier niet zal zien,” zei ze. “Hij is te gefocust, en het is een waas als je aan het racen bent. Maar alleen al de wetenschap dat we ergens op de berg zijn, is belangrijk. Voor ons en voor hem.”
Toen Wout uiteindelijk in de kopgroep voorbij sjeesde, bleef Sarah stil staan, met glinsterende ogen en een hand op haar borst geklemd. Jerome daarentegen schreeuwde zo hard als hij kon: “Ga, papa!”
“Het duurt vijf seconden, en toch zijn het de beste vijf seconden van onze zomer,” zei ze na afloop.
Sarah van Aerts reis naar de Mont Ventoux, net als die van duizenden andere Tour-toeschouwers, herinnert ons eraan dat deze grote race niet alleen voor profs, experts of punten is. Het is voor families. Het is voor kinderen die denken dat sirenes betekenen dat de race eraan komt. Het is voor partners die op stoffige hellingen staan, stilletjes trots. Het is voor die vijf seconden die een eeuwigheid lijken.
“Uiteindelijk,” zei Sarah lachend, “komen we voor de sirenes. Maar we blijven voor de herinneringen.”
En terwijl de zon achter het rotsachtige silhouet van de Mont Ventoux zakte, was één ding duidelijk: in ‘s werelds grootste wielerwedstrijd zijn de hartslagen op de fiets net zo krachtig als de pedaalslagen erop.
© 2025 TourLife Magazine
