In een zeldzaam emotioneel interview voorafgaand aan het Critérium du Dauphiné van 2025 onthulde Wout van Aert de dieptepunten van zijn worstelingen na zijn vreselijke crash eerder dit jaar – en de cruciale rol die zijn vrouw, Sarah De Bie, speelde bij zijn terugkeer naar het professionele wielrennen.
De Belgische superster, bekend om zijn doorzettingsvermogen op de fiets en veelzijdigheid op verschillende terreinen, brak meerdere ribben, zijn borstbeen en sleutelbeen bij een crash met hoge snelheid in Dwars door Vlaanderen. Het was een moment dat niet alleen zijn voorjaarscampagne deed ontsporen, maar hem ook gevaarlijk dicht bij een volledige stopzetting van de sport bracht.
“Ik was er klaar mee – fysiek en mentaal”
In een gesprek met verslaggevers tijdens de persdag voorafgaand aan de Dauphiné van Visma | Lease a Bike, hield Van Aert zich niet in over hoe somber die weken na de crash waren geworden.
“Ik herinner me dat ik in het ziekenhuis lag en dacht: ‘Wat heeft het nog voor zin?’ Ik had zo hard gewerkt voor de Klassiekers, en plotseling kon ik mijn zoon niet eens meer vasthouden zonder pijn. Ik zei tegen Sarah dat ik er misschien wel klaar mee was,” gaf hij toe.
De fysieke pijn was immens, maar het waren de emotionele en mentale tol die het zwaarst aankwam. “Wielrennen is al zo lang mijn leven, maar voor het eerst zag ik niet hoe ik terug moest komen.”
Het was Sarah De Bie – zijn vrouw en jarenlange partner – die weigerde toe te geven aan zijn wanhoop.
“Ze probeerde me niet te overtuigen met grote toespraken,” zei Van Aert. “Ze herinnerde me er gewoon elke dag aan wie ik was, hoeveel ik al had overwonnen en waarom ik van deze sport hou. Zonder haar, eerlijk gezegd, was ik er helemaal mee gestopt.”
Sarah, die grotendeels uit de media is gebleven, speelde naar verluidt een cruciale rol in het begeleiden van het gezin tijdens Van Aerts herstel. Ze zorgde voor hun jonge zoon Georges en was tegelijkertijd de stille kracht achter zijn emotionele revalidatie.
Nu hij weer in het peloton zit en belangrijke etappes in de Dauphiné in het vizier heeft, zegt Van Aert dat hij met een ander doel rijdt: niet alleen om te winnen, maar om zichzelf en zijn familie te bewijzen dat doorzettingsvermogen belangrijker is dan glorie.
“Terugkomen draait niet alleen om vorm. Het draait om identiteit. Sarah herinnerde me eraan dat ik niet zomaar een wielrenner ben – ik ben iemand die vecht en niet opgeeft. Deze wedstrijd is nog maar het begin.”
Van Aerts kalender bevat zowel het Critérium du Dauphiné als de Tour de France, een veeleisende dubbel die nog zwaarder wordt gemaakt door zijn hersteltijd. Toch lijkt Wout, met Sarah en hun zoon die vaak achter de schermen aanmoedigen, weer helemaal opgeladen.
In een sport waar veerkracht vaak wordt gemeten in watt en resultaten, herinnert Van Aerts verhaal eraan dat het hart achter de atleet net zo belangrijk is.
“Mensen zien de overwinningen en de truien, maar ze zien niet de rustige gesprekken in het donker, de knuffels na een nachtmerrie, de persoon die je eraan herinnert dat je nog steeds waardevol bent, zelfs als je niet kunt rijden,” zei hij. “Sarah was die persoon voor mij. En dat is ze nog steeds.”
Terwijl de Dauphiné zich over de Alpen ontvouwt, jaagt Van Aert niet alleen op een nieuwe overwinning – hij rijdt met de kracht van degene die hem nooit te ver heeft laten vallen.
